Pierwsze schronisko było wybudowane w roku 1836 r., ale w 1865 r. spłonęło. Z incjatywy Towarzystwa Tatrzańskiego ropoczęto budowę nowego w 1874 r. Służyło ono turystom do 1898 r., kiedy kolejny pożar strawił budynek. Odbudowa nastąpiła dopiero po II wojnie światowej, ale nowe schronisko mogło pomieścić 144 osoby w lecie i 40 osób w zimie. W 1976 r. schronisko zostało uznane za obiekt zabytkowy. W 1984 r. zostało zamknięte na okres kilkunastu lat w celu renowacji. Położone jest w Dolinie Rybiego Potoku nad Morskim Okiem w Tatrach Wysokich. Pierwsze schronisko wybudowane w roku 1827 spłonęło. Na jego miejscu powstał w roku 1874 kolejny obiekt, który był stopniowo rozbudowywany, dobudowano też wozownię. Schronisko służyło turystom do roku 1898, kiedy to kolejny pożar strawił budynek. Obecnie wozownia, która przetrwała po pożarze, pełni rolę starego schroniska i jest to najstarsze istniejące schronisko w Tatrach Polskich. Budynek nowego schroniska został wybudowany w latach 1907-1908 i jest to najczęściej odwiedzane schronisko w całych Tatrach. Czynne jest cały rok. Morskie Oko to największe i najczęściej odwiedzane z tatrzańskich jezior. W sezonie asfaltową drogą do Morskiego Oka, która zamknięta jest dla ruchu kołowego, przemierzją codziennie tłumy turystów. Większość z nich kończy wędrówkę przy położonym tuż przy tafli jeziora schronisku, ewentualnie kontynuując wycieczkę nad Czarny Staw pod Rysami. Nic w tym dziwnego, otaczające Morskie Oko szczyty wydają się surowe i niedostępne.
Znad Morskiego Oka prowadzi szlak na Rysy - najwyższy szczyt Polski (2499 m n.p.m.). Jest to szlak dość trudny i wyczerpujący, mimo to jest bardzo oblegany i przy łańcuchach ubezpieczających wejście na szczyt często tworzą się zatory.
Bardziej zaawansowani turyści mogą wybrać się na Mięguszowiecką przełęcz pod Chłopkiem. Jest to szlak przez wielu uważany za najtrudniejszy w polskiej części Tatr. Przyczynia się do tego bardzo duża ekspozycja i w zasadzie brak ubezpieczeń w postaci asekurujących w stromiej scenerii łańcuchów.